Celem podjętych badań była próba określenia przydatności kultury in vitro do prowadzenia selekcji siewek pochodzących od dwu odmian jagody kamczackiej: ‘Atut’ i ‘Czelabinka’. Przydatność kultury in vitro do prac genetyczno-hodowlanych dotyczących tego gatunku oceniono na podstawie analizy wzrostu i rozwoju siewek na pożywce Murashige’a i Skooga (MS) suplementowanej cytokininami. Dodatek tej grupy regulatorów wzrostu miał na celu wspomaganie endogennych cytokinin w znoszeniu dominacji pąka wierzchołkowego, a przez to stymulowanie pędów siewek do rozkrzewiania. Zastosowano dwa rodzaje cytokinin – 6-benzyloadeninę (BA) i kinetynę (KIN) – w koncentracjach odpowiednio 4 i 2 mg · dm-3. W trakcie prowadzonej kultury obserwowano zróżnicowanie we wzroście i rozwoju siewek w obu populacjach potomnych. Zastosowane w pożywce cytokininy nie stymulowały pędów do rozkrzewiania, natomiast pobudzały one wzrost wydłużeniowy i w obu populacjach potomnych największy, bo ponad 60% pędów stanowiły te o długości powyżej 15 mm. Wśród siewek odmiany ‘Atut’ największy udział miały pędy z 5-10 liśćmi rosnące na pożywce z kinetyną, natomiast wśród siewek odmiany ‘Czelabinka’ największy udział pędów z tą samą liczbą liści stwierdzono na pożywce z BA. Wytworzone w czasie trwania kultury korzenie charakteryzowały się zróżnicowanym stopniem rozwoju. Siewki odmiany ‘Atut’ miały większą liczbę korzeni, ale były one krótkie, natomiast siewki odmiany ‘Czelabinka’ wytworzyły ich mniej, ale wszystkie korzenie osiągnęły długość powyżej 5,0 mm. Uzyskane rezultaty mogą wynikać ze zróżnicowania genetycznego segregujących potomnych populacji siewek będącego efektem allogamii gatunku. Przeprowadzone badania mają charakter przyczynkowy, wskazują jedynie na możliwość zastosowania selekcji in vitro w obrębie tego gatunku. Stąd też dalsze prace doświadczalne z tego zakresu powinny być prowadzone w celu określenia optymalnych warunków efektywnej selekcji i hodowli jagody kamczackiej w kulturze in vitro.