W pracy określono zmienność wskaźnika powierzchni liści (LAI) w zależności od genotypu pszenicy oraz intensywności technologii uprawy. Dwuczynnikowe doświadczenie polo-we przeprowadzono w latach 2011–2013 w Gospodarstwie Doświadczalnym Felin Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie metodą bloków losowanych w 4 powtórzeniach. Pierwszym czynni-kiem były 4 gatunki (podgatunki) pszenicy ozimej: pszenica zwyczajna (Triticum aestivum ssp. vulgare L.) – odmiana Tonacja, pszenica twarda (Triticum durum Desf.) – odmiana Komnata, pszenica orkisz (Triticum aestivum ssp. spelta (L.) Thell.) – odmiana Schwabenkorn, pszenica jednoziarnowa (Triticum monococcum L.) – PL 5003 (materiał siewny pozyskany z Krajowego Centrum Roślinnych Zasobów Genowych). Drugą zmienną były poziomy agrotechniki: przeciętny poziom agrotechniki – nawożenie mineralne (N – 70, P – 30,5, K – 99,6 kgha-1), zaprawianie ziarna i zwalczanie chwastów; wysoki poziom agrotechniki – zwiększone nawożenie azotowe (N – 140, P – 30,5, K – 99,6 kg ha-1), zaprawianie ziarna, zwalczanie chwastów, 2 zabiegi przeciw chorobom, insektycyd i regulator wzrostu. W okresie wegetacyjnym określono na każdym poletku wskaźnik powierzchni liści (LAI) w fazach: kłoszenia (BBCH 55–58), kwitnienia (BBCH 61–65) i dojrzałości mlecznej (BBCH 73–75), wykonując pomiary aparatem Sun Scan Canopy Analysis System typu SS1 (Delta-T Devices UK). Uzyskane wyniki wskazują, że zarówno porównywane genotypy pszenicy ozimej, jak i intensyfikacja technologii produkcji różnicowały indeks LAI. Największą wartość indeksu powierzchni liści osiągnęła odmiana pszenicy orkisz – Schwaben-korn, a najmniejszą pszenica jednoziarnowa. Podwyższony poziom agrotechniki skutkował wzro-stem indeksu LAI u wszystkich analizowanych genotypów. Odnotowano także zróżnicowanie omawianego wskaźnika w latach badań.