Porzeczka czarna jest rośliną uprawianą ze względu na smaczne owoce, które spożywa się w formie
świeżej i przetworzonej. Owoce są cennym składnikiem diety ze względu na dużą zawartość związków o
działaniu prozdrowotnym, jak: witamina C, związki fenolowe, składniki mineralne. Pąki, liście i nasiona
porzeczki czarnej to mało znane źródło związków bioaktywnych o właściwościach prozdrowotnych i
leczniczych. W tradycyjnej medycynie wykorzystuje się pąki, liście i nasiona porzeczki w leczeniu niektórych
chorób. Współczesne badania naukowe potwierdzają korzystne działanie tych dotychczas niedocenianych
części rośliny porzeczki czarnej. Głównymi związkami bioaktywnymi zawartymi w pąkach porzeczki
czarnej są olejki eteryczne, w tym węglowodory i terpeny. Olejki z pąków charakteryzują się silną
aktywnością przeciwbakteryjną i przeciwgrzybową. Kolejną grupą substancji bioaktywnych są związki
fenolowe, wśród których występują głownie rutyna, epikatechiny i kemferole. Substancje te nadają pąkom
właściwości przeciwutleniające i przeciwzapalne. Olej z nasion porzeczki czarnej może być dobrym źródłem
nienasyconych kwasów tłuszczowych i tokoferoli, zwłaszcza α-tokoferolu. Występują w nim także
sterole znane z przeciwmiażdżycowej i przeciwnowotworowej aktywności Wyciągi z nasion czarnej porzeczki
zawierają dużo pożądanych składników biologicznie aktywnych, jak związki fenolowe i polisacharydy,
głównie galaktany. Ekstrakty z liści ze względu na dużą zawartość różnorodnych związków fenolowych
i olejków eterycznych mają właściwości przeciwutleniające. Liście porzeczki czarnej mają
unikatowy skład kwasów tłuszczowych o potencjalnej aktywności przeciwnowotworowej, przeciwzapalnej
i przeciwdrobnoustrojowej. W liściach stosunek zawartości potasu do sodu jest wysoki, co wyjaśnia
moczopędne działanie naparów z liści. W pracy podano przykłady zastosowania pąków, nasion i liści.
Celem publikacji było usystematyzowanie wiedzy o prozdrowotnych zastosowaniach ekstraktów z tych
surowców.