Wyłysienia mogą mieć charakter pierwotny lub wynikać
z obecności innych zmian skórnych często przebiegających
ze świądem. Wyłysienia niezapalne u psów (ang. canine
non-inflammatory alopecia) stanowią szeroki problem
w dermatologii weterynaryjnej małych zwierząt. Odnoszą
się do utraty włosa w całości, bez ich łamania czy uszkodzeń
mechanicznych. Często są konsekwencją endokrynopatii
(niedoczynność tarczycy czy nadczynność kory nadnerczy,
hiposomatropizm) lub rzadziej mają charakter wrodzony
– dysplazje mieszków włosowych, które klasyfikuje
się jako: związane z kolorem włosa i niezwiązane
z umaszczeniem. Istnieją także przykłady chorób, które nie
mają ustalonej etiologii, ale z uwagi na silną predylekcję
rasową i młody wiek występowania objawów podejrzewa
się tło genetyczne (sezonowe łysienie boków, alopecia X).
Większość z nich możemy sklasyfikować jako symetryczne
wyłysienia, wyjątkiem są te związane z kolorem, gdy utrata
dotyczy konkretnego koloru włosa.